Ziek zijn als leerkracht: schuldgevoelens en hoe ermee om te gaan

Wat we de volgende keer tegen onszelf gaan zeggen als we te ziek zijn om te gaan werken...

Zijn er lezers die zich hier in herkennen?

Elke keer ik een schooldag niet voor de klas kan staan, doorloop ik een aantal fasen:

• Intensief tobben of ik nu eigenlijk echt te ziek ben om te gaan werken of dat ik mij alsnog moet vermannen.


• Naarmate het uur van vertrek vordert een zenuwslopende innerlijke dialoog (ik ga wel/ik ga niet) voeren.


• Zagen tegen mijn wederhelft.


• Op mijn tanden bijten om geen uitgebreide verontschuldigingen en sorry’s te sturen naar iedereen die last heeft van mijn afwezigheid.


• Thuis overlopen van schuldgevoelens. Denken dat iedereen boos is op mij/mij een slappeling vindt/dat ik de kinderen tekort doe.

• Van thuis uit proberen om leuke en leerrijke activiteiten plannen die de kinderen tijdens mijn afwezigheid zelfstandig kunnen doen zodat zij en mijn collega’s zo weinig mogelijk ongemakken ondervinden.

• Voor het einde van het ziekteverlof terugkeren naar school. Het ziekteverlof met minimum één dag inkorten.


• Eenmaal terug op school dubbel zo hard werken om te tonen dat ik niet thuis gebleven ben bij gebrek aan engagement.

Zucht.

Nogal energievretend hé?

Maar ik ben niet alleen! Ik lees dezelfde schuldgevoelens in verontschuldigende mails van afwezige collega’s en in tweets van zieke leerkrachten.

Wat is dat toch met ons, onderwijsmensen, dat wij het zo moeilijk hebben met ziek zijn.
Met ons verstand weten we dat niemand eraan ontsnapt. En toch worden we overvallen door schuldgevoel als het ons persoonlijk overkomt.

Het is nochtans niet iets waar  we voor kiezen. Ik heb nooit gewenst om pijn of koorts of enig ander ongemak te hebben. Integendeel, ik haat het om niet mijn normale, energieke zelve te kunnen zijn.

Maar toch, als ik niet voor de klas kan staan, voelt het aan alsof ik iedereen in de steek laat.

Daar zitten een aantal foute denkpatronen achter.

Foute denkpatronen zijn verhalen die we onszelf vertellen en die helemaal niet kloppen.

Het is niet moeilijk om te achterhalen wat we onszelf in dagen van ziekte wijsmaken….

We vergelijken onszelf met een ander … en komen als slechtste uit de test.

We leven in een cultuur waarin we mensen die zichzelf overstijgen bewonderen en prijzen.
Dus halen we voorbeelden voor de geest van mensen die ondanks alles toch aan het werk zijn gegaan. Of zouden gegaan zijn. Geen idee of dat in werkelijkheid zo is maar in onze op hol geslagen fantasie komen we er in vergelijking met anderen altijd als slechtste uit.

We behandelen ziek zijn als een keuze.

We hebben geen reden om ons schuldig te voelen als we niet voor de klas kunnen staan. Het was geen keuze om te sukkelen met onze gezondheid. Het is gewoon ons lichaam dat spreekt. Het zegt: “Hallo, je moet het even rustiger aandoen. Je moet tijd voor mij nemen.”

We denken dat we onmisbaar zijn.

Oké, we staan voor de klas dus het valt onmiddellijk op als we er niet zijn. Maar denk je nu echt dat de onderwijsloopbaan van onze leerlingen geruïneerd is als we een tijdje afwezig zijn? Dat onze collega’s onwezenlijk voor zich uit staren en ondertussen “Oh, oh, was ze maar hier” lopen te prevelen?

Nee, natuurlijk niet. Life goes on. Met of zonder ons.

Inderdaad, de werkdruk voor de collega’s wordt nu groter. Maar als zij ziek worden, neem jij van hen over. En dan is alles weer in balans.

Dat is vanaf nu gedaan! Laten we afspreken dat we deze winter, wanneer ziekte toeslaat, onze eigen beste vriend/vriendin zullen zijn.

Als je de keuze had, ging je een schooljaar lang élke dag vrolijk huppelend aan het werk. Maar dat bestaat nu eenmaal niet.

Door ons schuldig te voelen op ziektedagen, nemen we niet de tijd die we nodig hebben. Dus rust uit. Herinner jezelf eraan dat beter worden nu je enige taak is.

En wanneer je je schuldig voelt, denk er dan aan dat je je hoogstens kunt schuldig voelen omdat je een mens bent. Omdat je een lichaam hebt.

Je hebt het recht op tijd om te herstellen. Je laat niemand vallen, integendeel, je zal straks vol goede moed en met een extra portie energie terugkeren.




Veel beterschap,

juf Tania


PS. Ik wou dat ik mijn eigen raad kon opvolgen...